Гэты тапор мог лічыцца прыкладам збройнага мастацтва, ён быў такім ураўнаважаным, што карыстацца ім у пабоішчы, ці несці яго было лягчэй, чым казалася на першы погляд.
Нават тое, што воін меў пры сабе зброю, даказвала, што ён быў не тутэйшым. Грэкі былі людзьмі цывілізаванымі і ніколі не насілі зброю ў мірныя часы, за выключэннем тых, хто знаходзіўся на ваеннай службе, і каго абавязвалі заўсёды быць узброенымі. Гэтых ваенных было вельмі проста адрозніць ад мірных грамадзян. Прахожыя паглядвалі са страхам і непрыхільнасцю на чужаніна, лічачы, што ён быў вагарам – імя, каторае насілі варвары з асабістай ахраны імператара.
Каб замясціць недахоп смеласці сярод сваіх падданых, а таксама каб набыць воінаў, якія б цалкам залежылі ад імператара, грэчаскія манархі на працягу многіх стагоддзяў звярталіся да паслуг наёмнікаў. Дзякуючы жорсткай дысцыпліне і непарушальнай вернасці, якія спалучаліся з фізічнай сілай, іх колькасці было дастаткова не толькі, каб абараніць імператарскую асобу ад здрадніцкага замаху на жыццё, але і каб падавіць мяцеж, канечне, калі ён не падтрымлівалася вялікімі ваеннымі сіламі. Па гэтай прычыне плацілі ім вельмі шчодра, а іх палажэнне і заслужаная рэпутацыя, як людзей доблесных, забяспечвалі іх павагай сярод народу, які, вось ужо на працягу некалькіх стагоддзяў, не мог пахвастацца такой жа рэпутацыяй. І так як яны былі чужынцамі і знаходзіліся на прывілеяванай службе, ім прыходзілася час ад часу ўдзельнічаць у падазроных і не вельмі папулярных сярод народа прадпрыемствах – людзі адносіліся да гэтых наёмнікаў з антыпатыяй, і ў той жа час так моцна іх баяліся, што суровыя чужынцы зусім не клапаціліся аб уражанні, якое яны рабілі на жыхароў Канстанцінопаля. Іх гарадское адзенне і ваенная амуніцыя, вельмі раскошныя, нават занадта яркія, як мы ўжо апісвалі, значна адрозніваліся ад той вопраткі, якую варагі насілі ў родных лясах. Але калі іх паслугі патрабаваліся за межамі горада, то прадстаўнікі гэтага выбранага войска карысталіся амуніцыяй, якая больш нагадвала тую, да якой яны прывыклі на сваёй радзіме, не такую багатую, але куды больш смяротную і зручную для поля бітвы.
Войска варагаў ( тэрмін, які, згодна з аднам тлумачэннем, прымяняўся да варвараў увогуле) у тыя раннія часы існавання імперыі складалася з вандроўнікаў і піратаў, выхадцаў з поўначы, чыя прага прыгод і пагарда небяспекі, роўных каторым яшчэ не існавала ў гісторыі чалавецтва, уцягвалі іх бараздзіць бяскрайні акіян. Пірацтва,-- як адзначае Гібон у сваёй звычайнай манеры, -- была для скандынаўскіх юнакоў заняткам, рамяством, крыніцай славы і праяўленнем сілы духа. Стомленыя суровым кліматам і абмяжоўваючымі свабоду звычаямі сваёй краіны, яны ўставалі з-за банкетнага стала, хваталі сваю зброю, дудзелі ў рог, падымаліся на караблі і адпраўляліся на пошукі зямель, якія можна было б абрабаваць, альбо дзе можна было б пасяліцца.
Заваяванне Францыі і Англіі гэтымі дзікімі валадарамі мора, як іх называлі, прытупіла ўспаміны аб іншых заваёўніках з поўначы, якія яшчэ задоўга да часоў Комніна, рабілі свае набегі і дабіраліся да самога Канстанцінопаля і на свае вочы бачылі раскошу і слабасць грэчаскай імперыі. Некаторыя пракладвалі сабе дарогу праз шырокія прасторы Расіі, іншыя плавалі па міжземнамор’ю на “марскіх змеях” – так яны называлі свае піратскія караблі. Імператары, да смерці перапужаныя з’яўленнем гэтых мужных жыхароў марозных шырот, прыбягалі да звычайнай палітыкі багатага і мірнага народа – плацілі золотам за сталю іх мячоў, і такім чынам набывалі войска прыспешнікаў больш храбрых, нават, за знакамітую Прэтарыанскую гвардыю Рыма, і паколькі колькасць іх была меньшай, яны вызначаліся непарушальнай адданасцю сваім новым гаспадарам. Але ў пазнейшыя часы імперыі для імператараў станавілася ўсё больш складаным набываць воінаў для сваіх выбраных войскаў, так як уражэнцы поўначы цяпер у значнай ступені адрынулі піратства і вандроўныя ідэі, якія вабіл іх прашчураў ад праліва Ельсіноры да Сэстаса і Абідоса. Па гэтай прычыне войскам варагаў было наканавана выміранне, ці папаўненне меньш цэнным чалавечым матэрыялам, калі б Нарманскае заваяванне, адбыўшаеся на далёкім-далёкім захадзе, не паслала на дапамогу Комніну вялікую колькасць абяздоленых жыхароў вострава Брытаніі, і асабліва Англіі, якія папоўнілі рады гэтага выбранага войска. На самой справе яны былі англа-саксамі, але пры заблытаных уяўленнях аб геаграфіі, панаваўшых пры Канстанцінопальскім двары, іх называлі англа-датчанамі, так як краіна іх паходжання суадносілася са старажытнай Фулай, тэрыторыя, на самой справе, адпавядаўшая архіпелагу Шетландскіх востраваў і востраваў Оркні, а па ўяўленням грэкаў яна ахоплівала Данію альбо Брытанію. Эмігранты, тым не меньш, размаўлялі на мове, якая не вельмі адрознівалася ад мовы вагараў, і з гатоўнасцю прынялі імя, якое напамінала ім аб іх няшчаснай долі і адным значэннем каторага было выгнаннік. За выключэннем аднаго ці двух камандзіраў, заслужваючых высачайшага даверу, якіх імператар выбіраў з ліку мясцовага насельніцтва, варагаў узглаўлялі іх землякі, і так як яны мелі столькі прывілеяў і час ад часу папаўняліся людьмі з сваёй краіны, такімі як крыжакі, пілігрымы ці проста незадаволенымі бацькаўшчынай, гэта войска праіснавала да апошніх часоў грэчаскай імперыі, захаваўшы не толькі сваю родную мову, але і непахісную вернасць і неаслабны баявы дух, які характэрызаваў іх бацькоў.
Гэты нарыс адносна гвардыі варагаў з’яўляецца строга гістарычным і можа быць падцьвержаным візантыйскімі гісторыкамі, большасць з каторых, як і Віллардуен, што апісаў узяцце Канстанцінопаля франкамі і венецыянцамі, неаднакратна узгадваў аб гэтым шаноўным і адзіным у сваім родзе войску англічан, складаўшых наёмную ахову пры грэчаскіх імператарах.
Такім чынам, растлумачыўшы, як прадстаўнік браціі варагаў мог аказацца ля Залатых Варотаў, мы можам працягваць нашу гісторыю.
І не так ужо незвычайна, што прахожыя паглядвалі на салдата з гвардыі імператара з некаторай доляй цікавасці. Можна меркаваць, што зыходзячы з іх дэлікатнай місіі, шчыльныя зносіны з мясцовым насельніцтвам не дапускаліся, і акрамя таго варагам іншы раз прыходзілася выконваць функцыі паліцыі, што выклікала больш жаху, чым народнай любові. Боль за тое яны ведалі, што іх шчодрае ўзнагароджанне, багатае абмундзіраванне і блізкасць да імператарскай асобы выклікалі зайздрасць войнаў іншых атрадаў. Па гэтай прычыне яны стараліся трымацца бліжэй да сваіх казармаў і пакідалі іх вельмі рэдка, ці калі ім даручалі заданне дзяржаўнай важнасці.
Так, становіцца зразумела, што такія цікаўныя людзі як грэкі, не ленаваліся глядзець ва ўсе вочы на чужынца, які то таптаўся на адным месцы, то пачынаў хадзіць туды-сюды, як быццам не мог адшукаць месца, якое яму было вельмі патрэбна, ці размінуўся з чалавекам, з якім павінен быў сустрэцца – з уласцівай ім вынаходлівасцю прахожыя знаходзілі тысячы разнастайных супярэчлівых прычын.
– Паглядзі, вараг! – сказаў адзін грамадзянін другому. – І думаецца мне, па службовым абавязкам. Слухай, што я табе скажу на вуха...
– І ў чым, ты думаеш, заключаецца яго місія? – запытаўся суразмоўнік, катораму адрасавалася гэта інфармацыя.
– Богі і багіні! Ты думаеш я ведаю адказ? Магчыма ён разведвае, што людзі гавораць аб імператары,-- адазваўся канстанцінопальскі аматар плётак.
– Не, не пахожа на тое, – адзначыў запытаўшы. – Гэтыя варагі не размаўляюць на нашай мове і не вельмі падыходзяць для гэтых мэтаў, сярод іх няма людзей, якія б мелі хоць нейкае ўяуленне аб мове грэкаў. Не думаю, што імператар наняў бы шпіёна, які не разумее мовы краіны.
– Але ж калі ўявіць, што сярод гэтых дзікіх салдатаў існуюць тыя, хто валодае амаль усімі мовамі, як гавораць людзі, -- адказаў палітык, -- то трэба прызнаць, што яны выдатна падыходзяць для падслухвання і перадачы інфармацыі, і нікому ў галаву не прыйдзе падазраваць іх.
– Можа яно і праўда, – адказаў яго сябар, -- і так як мы ясна разглядзелі лісіныя лапы, выглядваючыя з пад авечай, ці, калі так можна сказаць у гэтым выпадку, мядзвежай скуры, не было б лепей для нас хуценька разыйсціся па дамам, пакуль нас не абвінавацілі ў зняважанні варажскай гвардыі?
Творчы каментар
Тэорыя перакладу з’яўляецца адной з самых галоўных дысцыплін у працэсе працы перакладчыка. Кожны дзень перакладчык сустракаецца з праблемай выбару спосабу пераклада дзеля найбольш адэкватнай перадачы паведамлення, стылістычнай афарбоўкі, эмацыянальных асаблівасцей тэксту. Для таго, каб якасна зрабіць пераклад, перакладчык павінен мець як глыбокія веды ў галіне тэорыі перакладу, так і фундаментальныя практычныя навыкі. Пераклад можна разгледзець як адлюстраванне сацыяльнага свету, як сацыяльна дэтэрмініраваны камунікатыўны працэс і як сацыяльную норму перакладчыцкай дзейнасці.
Мастацкім перакладам называецца пераклад твораў мастацкай літаратуры. Такія творы супрацьпастаўляюцца іншым, таму што ў іх вядучай з’яўляецца мастацка-эстэтычная функцыя ці паэтычная камунікатыўная функцыя.На чале з рознымі мэтаміў творах мастацкай літаратуры асноўнай з’яўляецца дасягненне акрэсленага эстэтычнага ўздзеяння, стварэнне мастацкага вобразу.Асноўным адрозненнем мастацкага перакладу ад іншых відаў пераклада з’яўляецца прыналежнасць тэксту перакладу да твораў перакладчыцкай мовы,якая мае мастацкую вартасць. Такім чынам, мастацкі пераклад – гэта разнавіднасць перакладчыцкай дзейснасці, асноўная задача якой заключаецца ў аднаўленні на мове перакладу моўнага твора, які можа ўздзейнічаць на атрымальніка інфармацыі ў мастацка-эстэтычным накірунку. Дзеля мастацкага перакладу характэрны адхіленні ад максімальна магчамай сэнсавай дакладнасці, з мэтай забяспечыць мастацкасць пераклада.