3ВасілеўскіЛ. (1870–1936) — публіцыст, гісторык, дыпламат, дзеячППС, блізкідаПілсудскага, у 1918–1919 г. займаўпасадуміністразамежныхсправаўПольшчы.
4 Wasilewski L. (pod pseud. L. Plochocki). We wspolnem jarmie. Londyn: Wyd. P.P.S., 1901. 40 s.
5 Pilsudski J. List do Leona Wasilewskiego w Londynie, 1899.19.XI // Pisma zbiorowe. Uzupelnienia / Pod red. A.Garlickiego, R.Swietka. T. II. 1898—1914. Warszawa: Krajowa agencja wydawnicza, 1993. S. 75.
6 Ibidem, S. 75.
7 Ibidem, S. 75.
8 Ibidem, S. 75.
9Келес-КраўзК. (1872—1905) — сацыёлаг, таленавітыпубліцыст, выдатныпалеміст, займаўадметнаестановішчаўЗагранічнымсаюзепольскіхсацыялістаў, быўчленамягокіраўнічагаоргана — Цэнтралізацыі.
10 Kelles-Krauz K. Polscy i Rosyjscy socjalisci // Pisma wybrane. W 2 t. Warszawa: Ksiazka i Wiedza, 1962. T. 2. S. 121.
11 Ibidem, S. 122.
12 C. Вайцахоўскі (1869–1953) быўаднымззаснавальнікаўППСіблізкімтаварышамПілсудскаганапрацягу 90–хг. ХІХст. У ІІ Рэчы Паспалітай належаў да палітычнай эліты, у 1922–26 г. быў прэзідэнтам Польшчы.
13 Wojciechowski S. Moje wspomnienia. Lwow—Warszawa, 1938. S. 44.
14 Kelles–Krauz K. Niepodleglosc Polski w programie socjalistycznym // Pisma wybrane. W 2 t. Warszawa:Ksiazka i Wiedza,1962. T.2. S.145.
15 Ibidem, S.145.
16 Pilsudski J. Artykul z “Walki”, 1902, № 1 // Pisma zbiorowe... T. II. S. 17.
17 Ibidem, S. 18—19.
18 Ibidem, S. 20—22.
19 Pilsudski J. O patriotyzmie // Pisma zbiorowe... T. II. S. 22—27.
20 Pilsudski J. Nasze stanowisko na Litwie // Pisma zbiorowe... Т.II. S. 32.
21 Ibidem, S. 34.
22 Ibidem, S. 34.
23 Ibidem, S. 34.
24ПадгэтымтэрмінамразумеліідэюўзброенайбарацьбызанезалежнасцьПольшчы, якаяпасляпаразыпаўстання 1963–64 г. былавельмінепапулярнайсяродпалітыкаўіпачалазнаходзіцьсваіхпрыхільнікаўтолькіўапошняедзесяцігоддзеХІХст.
25 Nalecz T. Irredenta polska. Warszawa: Ksiazka i Wiedza, 1992. S. 63.
26 Garlicki A. Jozef Pilsudski 1867—1935. Warszawa: Czytelnik, 1990. S. 85–87.
27 Пілсудскі значна перабольшваў свае разлікі. Адразу пасля выдання ў 1905 г. закона пра рэлігійную талерантнасць у каталіцтва з праваслаўя на беларускіх землях перайшло 32970 чалавек, а за наступныя 1906—1909 г. — яшчэ 21130, разам — 54100. Гэтая лічба нават у маштабе Беларусі не такая і вялікая.
28 Pobog-Malinowski Wl. Jozef Pilsudski 1901—1908. W ogniu rewolucji. Warszawa, 1935. S. 198–199.
29НатоесамаезвяртаўувагуЛ. Васілеўскі, каліпісаў, што 5/6 карэспандэнтаў “НашайНівы” былікаталікамі.
30 Wasilewski L. Litwa i Bialorus. Przeszlosc—Terazniejszosc—Tendencje rozwojowe. Krakow: Ksiazka, 1912. S. 104.
31 Ibidem, S. XV.
32 Wasilewski L. Litwa i jej ludy. Warszawa, 1907. S. 55; Wasilewski L. Litwa i Bialorus. Przeszlosc—Terazniejszosc—Tendencje rozwojowe. S. 155.
33 Wasilewski L. Litwa i Bialorus. Przeszlosc—Terazniejszosc—Tendencje rozwojowe. S. 280.
34 Pilsudski J. Rosja // Pisma zbiorowe... T.I. S. 88.
35 Ibidem, S. 89.