Гэтая схема русінскай гісторыі выразна кантраставала з “Кронікай…” Мацея Стрыйкоўскага. Знакаміты храніст імкнуўся паказаць гісторыю Кіеўскай Русі ў непарыўным адзінстве з гісторыяй Літвы. У яго не выклікаў сумненняў той факт, што спадкаемцамі гістарычнай спадчыны Кіеўскай Русі з’яўляюцца русіны, насельнікі беларускіх і украінскіх земляў ВКЛ. Вельмі паказальныя ў сувязі з гэтым згадкі Стрыйкоўскага пра тое, што той ці іншы знакаміты род Вялікага Княства паходзіць ад князёў Кіеўскай Русі[72]. Стрыйкоўскі імкнуўся выступаць выразнікам інтарэсаў усяго “палітычнага народу” ВКЛ. У сувязі з гэтым варта звярнуць увагу на тую акалічнасць, што храніст выводзіў ад аднаго міфічнага першапродка Асармата і славянаў, і літоўцаў[73]. Разам з гэтым Стрыйкоўскі падкрэсліваў большую старажытнасць і слаўнасць дзяржаўнай традыцыі ды гісторыі Русі ў параўнанні з этнічнай Літвой. Паказальна, што ніводны спіс агульнадзяржаўнага летапісу 2 зводу 16 ст. не ўтрымоўвае нават згадкі аб першапачатковай залежнасці літоўскіх плямёнаў ад Русі. А Стрыйкоўскі дэтальна апісаў у сваім знакамітым творы факты першапачатковай данніцкай залежнасці літоўскіх плямёнаў ад “русінаў”, шматлікія перамогі ўсходнеславянскіх князёў над сваімі суседзямі балтамі, падкрэсліваў першапачатковую культурную перавагу Русі над Літвой[74]. Толькі феадальная дробнасць, унутраныя звадкі сярод “рускіх” князёў ды мангола-татарскае нашэсце прывялі да таго, што колішнія магутныя “рускія” ўладары мусілі падпарадкавацца сваім былым даннікам, а слаўная традыцыя Кіеўскай манархіі перайшлa да Вільні[75]. З аднаго боку, Стрыйкоўскі безумоўна верыў у рымскае паходжанне літоўцаў, меў дзяржаўны ліцвінскі патрыятызм, і з замілаваннем апяваў слаўную мінуўшчыну Літвы і Жамойці, а з другога - падкрэсліваў факты мужнасці ды слаўнай вайсковай гісторыі “рускіх” славянскіх народаў яшчэ з часоў Аляксандра Македонскага, іх перамогі над візантыйскімі імператарамі ды вельмі ранняе набыццё пісьмовага статуса славянскай мовай, пачатак скарыстання глаголіцы “Русакамі, Масквой і Балгарамі” нашмат раней за ўзнікненне пісьменнасці ў палякаў[76]. Менавіта таму “Кроніка…” Стрыйкоўскага карысталася надзвычайнай папулярнасцю на беларускіх і ўкраінскіх землях.
Такім чынам можна з ўпэўненасцю лічыць, што пачатак сваёй гістарычнай традыцыі адукаваная частка насельніцтва Беларусі ў 14 - 16 стст. адназначна звязвала з Кіеўскай Руссю. Бяспрэчна, што пераважная большасць праваслаўнага набілітэта і мяшчанства беларускіх земляў у сярэдзіне 15 - 16 ст. ужо ўспрымала ВКЛ як “сваю” дзяржаву і выказвала палітычную лаяльнасць да яе ўладароў[77]. Аднак, як вынікае з наратыўных крыніцаў таго часу, ВКЛ успрымалася імі толькі як “сучасная Бацькаўшчына”(“present faterland”), якая ў сілу абставінаў заняла месца “даўняй Бацькаўшчыны”—Кіеўскай Русі.
Гэтая сітуацыя істотна не змянілася і ў 17ст. Шматлікія рукапісныя зборнікі энцыклапедычнага зместу, створанныя на тэрыторыі Беларусі ў 16 – 17 стст., як правіла пачыналіся гістарычнай часткі - “Сказания о русских князьях от кого кто родился”, дзе пералічваліся ўсе вялікія князі кіеўскія. У Чэццях-Мінеях, іншых жыційных зборніках, створаных у беларускіх скрыпторыях у 16 – 18 стст. абавязкова змяшчалася “Пахвала” князю Уладзіміру Хрысціцелю і ягонай бабулі княгіне Вользе, жыціі Барыса і Глеба. Гэтая традыцыя была аднолькава характэрная і для праваслаўных, і для ўніятаў[78].
У канцы 16 - першай палове 17 ст. мы назіраем пачатак працэсу дывергенцыі былой адзінай русінскай свядомасці на ўласна беларускую і ўкраінскую. Працэс гэты пачаўся пасля Люблінскай уніі і набраў яшчэ большай моцы пасля Берасцейскай царкоўнай уніі. Ён быў абумоўлены таксама развіццём такой спецыфічнай рысы украінскай гісторыі, не тыповай для Беларусі, як казацтва[79]. Узорнымі для ўласна украінскай гістарыяграфіі з’яўляюцца палажэнні, што знайшлі адлюстраванне ў “Палинодии” Захарыя Капысценскага (1621 г.). Гістарычная канцэпцыя Захарыя Капысценскага грунтуецца на наступных тэзах: у мінулым існавалі самастойныя “панствы Роскія”, сцвярджаецца факт існавання некалькіх адметных “Руских народов” якія аб’яднаныя толькі праваслаўнай верай. Для яго гэта “Велікая Россія” і “Россія Малая... то ест Кіев и Литва”[80]. Але з кантэксту вынікае, што пад “Малой Россіяй” у вузкім, этнічным сэнсе, аўтар разумее сучасную Украіну. Менавіта гэты народ, паводле Капысценскага, з’яўляецца спадкаемцам Кіеўскай і Галіцкай традыцый дзяржаўнасці, а сучаснымі носьбітамі былой славы продкаў выступаюць запарожскія казакі “...другая часть Яфето-Роского поколенья, з Малой Россіи выходячи, а на за порогах живучіи козаки - татары и места Турецкіа на мори чолном воюют”[81]. У творы Капысценскага згадваецца і Беларусь. Прычым гэты тэрмін ужываецца не толькі да Усходняй Беларусі, што было характэрна для большасці помнікаў таго часу, а да ўсяго этнаграфічнага абшару нашай краіны “...напрод в Берестю, в Пинску, в Красном Ставе и инде, а потом пришло до Вильня, до Полоцка, до Витепска, до Орши, до Могилева и до иншых мест Белоруских”[82].
Надзвычай каштоўным помнікам беларуска-украінскай гістарыяграфіі з’яўляецца “Вялікая хроніка”, хранограф эпохі барока, укладзены ў першай палове 17 ст. Паводле аўтарытэтнага меркавання В.Чамярыцкага ранняя рэдакцыя помніка беларускага паходжання, больш позняя – украінскага. У хранографе змешчана “Хроніка Літоўская і Жмойцкая”, якая грунтуецца на “Кроніцы…” Стрыйкоўскага. Дадатковымі крыніцамі паслужылі Хроніка Еўрапейскай Сарматыі і беларуска-літоўскі летапіс тыпу Быхаўца[83]. Даная кампіляцыя, якая паўстала падчас зацятай барацьбы паміж праваслаўнымі і уніятамі ў пачатку 17 ст, дазваляе нам пабачыць тую версію гістарычнага мінулага, якая лічылася “сваёй” у асяроддзі праваслаўнай русінскай эліты. Услед за Длугашам і Стрыйкоўскім укладальнік “Хронікі…” падкрэсліваў большую даўнасць гістарычнай традыцыі Русі ў параўнанні з Літвой, акцэнтаваў ўвагу на першапачатковай данніцкай залежнасці літоўскіх плямёнаў ад “рускіх” манархаў. “Еднак же той народ литовский през час долгий от початку своего панованя незначный был. Русь мела над ними зверхность и трибут от них отбирала, а меновите: все пануючии княжата киевские земле Руской монархии отбиралы от них в дане веники и лыка на веровки, а то для недостатку и неплодности земле, котрая еще не была выправна, и абы толко монарха руский свою зверхность над ними оказовал”[84]. Працэс уваходжання большасці беларускіх земляў у склад ВКЛ паказаны як мірны, абумоўлены слабасцю “рускіх” княстваў пасля нашэсця Батыя. Але пры гэтым для стваральніка “Вялікай Хронікі” кіеўскі перыяд гісторыі разглядаецца як найважнейшы, як першы перыяд гістарычнага быцця русінаў. “Хроніцы Літоўскай і Жамойцкай” у “Вялікай Хроніцы”, папярэднічае раздел пад назвай “О преславном столечном всего народа росского головном место Киеве”. Кіеўская Русь тут трактуецца не проста як княства, але як царства, якое ў выніку гістарычных абставінаў спачатку здэградавала да ўзроўню княства ў складзе ВКЛ, а потым да ваяводства[85]. Пры гэтым, як і іх папярэднікам у 16 ст., укладальнікам “Вялікай Хронікі” быў безумоўна характэрны ліцвінскі патрыятызм. Так у “Хроніцы Літоўскай і Жмойцкай” дзеянні “маскалёў” падчас Лівонскае вайны трактуюцца як захопніцкія. Апісваючы вяртанне Полацка ў склад ВКЛ аўтар адназначна разглядае гэтую акцыю як вызваленчую: “И так Полоцк, славная столица княжат давных з рук московских выдертая естъ”[86].
Звернемся да аналізу пісьмовых крыніцаў, узнікшых у гарадскім асяроддзі і напісаных усходнебеларускімі мяшчанамі, якія дазваляюць скласці пэўнае уяўленне пра іх гістарычную самаідэнтыфікацыю. Для магілёўскага паэта Фамы Яўлевіча, напісаўшага паэму “Лабірынт” у 1627 г., яго “Русь” не толькі Беларусь, але і Украіна. Для яго “свае” гарады гэта і Вільня, і Кіеў, і Галіч, і Львоў. Кіеўская традыцыя дзяржаўнасці успрымаецца ім як родная, якой ён супрацьпастаўляе “байкі” пра жалезнага воўка[87]. Менавіта з Кіеўскай Русі пачынаў адлік дзяржаватворчай традыцыі на нашых землях і яго суродзіч Ігнацій Яўлевіч. Гэта не перашкаджала яму лічыць сябе “беларусцам” і супрацьстаўляць праваслаўных “беларусцаў” і “літоўцаў” “рускай” мовы “Маскве” і “валынянам”, а Белую Русь - Малой Русі ці Украіне[88]. Падобна выглядала гістарычная самаідэнтыфікацыя магілёўскага храніста 17 ст. Трафіма Сурты і стваральнікаў напісанага ў 18 ст. віцебскага летапісу Панцырнага і Аверкі[89]. Праўда, Трафім Сурта, адносячы свой народ да Русі і называючы важнейшымі гарадамі Русі “Кіеў, Чарнігаў і Магілёў”, разам з гэтым ясна ўсведамляў існаванне пэўнай этнічнай адметнасці украінцаў. У запісе за 1682 г. ён згадвае “горад Чыгірын, украінскую сталіцу, што была пад уладаю Масквы”[90]. Ад вялікіх князёў кіеўскіх выводзілі свае радаводы князі Агінскія і Друцкія, што ўспрымалася як бяспрэчны факт у моўна спаланізаваным асяродзі каталіцкай беларускай шляхты нават у 80-я гады 17 ст. Пра гэта сведчыць цікавейшая інтэрмедыя 1689 г. на герб Агінскіх “Брама”, створаная і пастаўленая маладымі шляхціцамі-навучэнцамі менскай езуіцкай калегіі ў гонар свайго фундатара канцлера ВКЛ князя Марцыяна Агінскага. Менавіта ад “Глеба і Барыса, княжат рускіх, мучанікаў Хрыстовых” па прамой лініі, як сцвярджалася ў інтэрмедыі, паходзяць князі Агінскія, а іх герб “Брама” – нішто іншае як радавы герб успадкаваны імі ад святых князёў[91]. Менскія шкаляры скарысталі для інтэрмедыі сюжэт з “Аповесці мінулых гадоў” пра забойства Святаполкам Акаянным высакародных продкаў дому Агінскіх. У інтэрмедыі падкрэслівалася, што і князі Агінскія, і князі Друцкія паходзяць ад “Святога Уладзіміра Адзінаўладцы Рускага”[92]. На польскай мове з падмосткаў езуіцкага школьнага тэатру, ажывала гісторыя Кіеўскай Русі, якая яшчэ ў гэты час, як выглядае, была “сваёй” і для Марцыяна Агінскага, і для маладых беларускіх шляхцічаў, езуіцкіх шкаляроў. Усе яны размаўлялі па польску і былі каталікамі, але іх гістарычная памяць яшчэ не давала ім забыцца на свае этнічныя карані ды папярэднюю канфесійную прыналежнасць…