Асноўныя статыстычныя звесткі для выдання браліся з канцылярыі грамадзянскага губернатара. Але выдадзеныя экземпляры апісанняў гэтай серыі вельмі скарочаныя ў параўнанні з рукапісамі, якія захоўваюцца пераважна ў Цэнтральным дзяржаўным ваенна-гістарычным архіве Расiйскай Федэрацыi.
Вельмі цікавай крыніцай з’яўляюцца «Материалы для географии и статистики России, собранные офицерами Генерального штаба». Тут ёсць звесткі і аб народанасельніцтве, і аб стане шляхоў сувязі, і аб ураджаях. Прыводзяцца нават гістарычныя даведкі аб гарадах і звесткі аб звычаях насельніцтва. Разам з тым нельга не адзначыць і істотныя недахопы гэтай серыі. Праграма апісанняў сапраўды вельмі разнастайная, аднак тэрміны іх правядзення з’яўляліся занадта сціслымі (1861 – 1863 гг.). Гэта не дазволіла праверыць тыя звесткі, якія збіраліся афіцэрамі з самых розных крыніц. Будучы адукаванымі людзьмі, яны, аднак, не з’яўлялiся спецыялістамі ў самых розных галінах. Спешка прывяла і да таго, што ў тэксце сустракаюцца паўтарэнні, супярэчнасці ў дадзеных. Бадай, самым лепшым было падрыхтаванае П. Баброўскім выданне матэрыялаў па Гродзенскай губерні ў дзвюх частках. Гістарычныя і этнаграфічныя звесткі былі ўзяты ім з рукапісу святара Парчэўскага, які шмат гадоў пражыў у губерні, а гэта вызначыла і большую дакладнасць зместу.
2. Інвентары памешчыцкіх маёнткаў першай паловы ХІХ ст.
Найперш неабходна адзначыць, што гэтыя інвентары падзяляюцца на дзве групы:
1) інвентары, што складаліся і дзейнічалі ў першай трэці ХІХ ст.;
2) абавязковыя інвентары сярэдзіны 40 – 50-х гг. ХІХ ст.
Першая з азначаных груп уключае інвентары, па сваiм прызначэннi і змесце роднасныя інвентарам ХVІ – XVIII ст. у Рэчы Паспалітай. Разам з тым у першай палове ХІХ ст. яны не мелі юрыдычнай сілы і разглядаліся як памесныя, «хатнія» дакументы. З распаўсюджаннем на Беларусі сістэмы арэнды памешчыцкіх маёнткаў, інвентары выступаюць у ролі афіцыйных актаў, што прымаюцца за аснову пры перадачы маёнткаў у арэнду. Інвентароў гэтай групы захавалася няшмат. Гэта цікавая крыніца аб сацыяльным складзе і маёмасным становішчы, павіннасцях сельскага насельніцтва Беларусі першай паловы ХІХ ст.
Другая група інвентароў узнікае ў сувязі з пераглядам расійскім урадам напрамкаў сваёй палітыкі. Ад пошукаў шляхоў супрацоўніцтва са шляхтай пасля паўстання 1830 – 1831 гг. расійскія ўлады пераходзяць да спробаў раскалоць польскі нацыянальна-вызваленчы і сялянскі антыфеадальны рухі. Адным з элементаў азначанай палітыкі і павінна было стаць увядзенне абавязковых інвентароў у адпаведнасці з інвентарнай рэформай 40 – 50-х гг. ХІХ ст. У аснову абавязковых інвентароў былі пакладзены папярэднія (гэта вызначае шэраг магчы-масцей для параўнання). У тых маёнтках, дзе не захаваліся старыя інвентары, былі складзены новыя ў адпаведнасці з нормамі, распрацава-нымі Галоўным камітэтам інвентароў для беларусіх і літоўскіх губерняў.
Абавязковыя інвентары змяшчаюць звесткі аб насельніцтве, часам са статыстычнымі дадаткамі (колькасць душ, у тым ліку працаздольных, колькасць дваровых людзей), а таксама матэрыялы, што дазваляюць ахарактарызаваць сялянскую і памешчыцкую гаспадарку (колькасць сялянскіх гаспадарак і вёсак, агульная колькасць сялянскай і фальварковай зямлі ў дзесяцінах). Гэтыя дадзеныя ў найбольшай ступені патрабуюць удакладнення. Найчасцей завышаны звесткі аб прыбытковасці сялянскіх гаспадарак. Дарэчы, дакладнасць інвентароў як гістарычных крыніц залежала ад цэлага шэрагу суб'ектыўных фактараў – падрыхтаванасці чыноўніка, часу, што быў у яго распараджэнні, паўнаты вотчыннага архіва, пажаданняў памешчыка і г. д. Фактычна гэтыя дакументы не адлюстроўвалі рэальных спраў (можна назваць іх пэўнай дэкларацыяй аб намерах, вызначэннем таго, як павінна было быць). Іх дадзеныя могуць выкарыстоўвацца даследчыкамі толькі выбарачна, з вялікай асцярожнасцю і, безумоўна, у спалучэнні з іншымі крыніцамі (найперш, сялянскімі «суплікамі» – скаргамі сялян на часовых трымальнiкаў, арандатараў).
3. Матэрыялы рэвізій як гістарычная крыніца па гісторыі Беларусі
Асноўнай крыніцай для вывучэння дынамікі народанасельніцтва Расійскай дзяржавы XVII – першай паловы ХІХ ст. з’яўляюцца рэвізіі (ад лац. revisio – зноў разглядаю. Назва выклікана тым, што звесткі перапісу ўдакладняліся і першапачатковыя дадзеныя дапаўняліся). Асноўнай мэтай гэтага мерапрыемства быў улік усіх падаткаплацельшчыкаў (з часоў Пятра І – падушная подаць замест падворнага падаткаабкладання). Шэраг рэвізій фіксаваў і непадатковае насельніцтва (з 1833 г.).
У выніку таго, што рэвізіі часам праводзіліся даволі працяглы тэрмін, вызначаюць «асноўны год» кожнай рэвізіі (гэта значыць год, калі была ўлічана найбольшая колькасць насельніцтва). Усяго было праведзена 10 рэвізій і першым годам першай рэвізіі лічаць 1719 г. (далей 1744, 1762 – 1763, 1782, 1795, 1811, 1815, 1833, 1850, 1857 гг.). Першай рэвізіяй, якая закранула Беларусь, з’яўлялася IV рэвізія (1781 – 1782). Наступная,
V рэвізія ахапіла ўжо амаль усю яе тэрыторыю (1794 – 1796).
Першапачатковым матэрыялам рэвізій была рэвізская казка, што складалася на пэўную асобу або сям’ю. У ходзе рэвізій складаліся зводныя рэвізскія казкі на асобныя пасяленні, воласці і г. д. Да часу распаўсюджання рэвізій на тэрыторыi Беларусі склалася прыкладная форма казкі, якая змяшчала назву (дата, губерня, павет, сяло, уладальнік прыгоннага насельніцтва – у выпадку памешчыцкай вёскі), графу з нумарам сям’і, лічбы складу сям’і «па апошняй рэвізіі», колькасць і склад «выбыўшых» і «прыбыўшых» асоб, часова адсутных і выніковыя дадзеныя «ныне налицо». У заключэнні ставіліся подпісы адказных асоб. Казка змяшчала звесткі аб саслоўнай прыналежнасці, этнічным вызначэннi, памеры падаткаў і г. д. Звесткі рэвізскіх казак абагульняліся ў зводнай дакументацыі рэвізіі, якая складалася з перачнёвых ведамасцей, генеральных табеляў і акладных кніг. Перачнёвыя ведамасці з'яўляліся першым этапам абагульнення, у той час як генеральныя табелі фіксавалі звесткі на момант поўнага заканчэння рэвізіі.
Аднак трэба даволі асцярожна ставіцца да апублікаваных матэрыялаў, напрыклад зборніка «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму». Справа ў тым, што, нягледзячы на штрафы і іншыя санкцыі, па заканчэннi рэвізіі заўсёды выяўлялася вялікая колькасць тых, каго не палічылі, ці беглых (хто хаваўся ад уліку; iх называлi «прапiснымi»). Пасля рэвізіі пачыналі выяўляць такіх асоб, і гэта працягвалася да наступнай рэвізіі. А гэта значыць, найбольш поўныя звесткі аб колькасці жыхароў змяшчаюцца не ў тых зводках, што складаліся на момант заканчэння рэвізіі, а ў тых, што меліся напярэдадні наступнай.
Але ж апублікаваныя дадзеныя аб рэвізіях на Беларусі якраз і змяшчаюць у большасці выпадкаў вынікі, атрыманыя адразу пасля заканчэння рэвізіі, гэта значыць вельмі няпоўныя. Расійскі ўрад двойчы
(у 1799 і 1808 гг.) выдаваў указы аб дадатковай падачы рэвізскіх казак. У 1809 г. быў выдадзены ўказ сената, які вызначыў пакаранне яўрэям, што ўхіляліся ад перапісу (яны высяляліся ва ўкраінскія губерні з забаронай сяліцца ў гарадах і з правам займацца толькі земляробствам). Гэта было выклікана тым, што многія бяднейшыя жыхары горада, у тым ліку яўрэі, ухіляліся ад перапісу, каб не плаціць падаткі (чаму садзейнiчала iснаванне кагалу, бо менавiта ён выступаў у якасці прадстаўнічай арганізацыі перад царскімі адміністрацыйнымі органамі. Кагал нёс адказнасць за выплату агульнай сумы падаткаў, якая залежала ад агульнай колькасці членаў гарадскога грамадства).
VІ рэвізія была праведзена ў другой палове 1811 г. Зборам рэвізскіх казак займалiся павятовыя рэвізскія камісіі. Рэвізскія казкі аб купцах і мяшчанах павінны былі падаваць гарадскі галава і старасты, а дзе такіх не было – магістраты ці ратушы. Рэвізія праводзілася ў вялікай спешцы. Былі ўлічаны толькі мужчыны. Аказаліся не ўлічанымі непадатковыя саслоўі. Такім чынам, што датычыцца VI рэвізіі, то з-за вайны 1812 г. праверка прапісных па ёй амаль не праводзілася і мы маем толькі самыя прыблізныя звесткі. На думку М. М. Улашчыка, карыстацца ёю наогул не мае сэнсу. У той жа час VII рэвізія была праведзена ва ўмовах умацавання расійскага дзяржаўнага апарату і яе дадзеныя значна больш дакладныя. Таму параўнанне звестак VI і VII рэвізій на Беларусі немэтазгодна.
Увогуле вывучэнне дадзеных рэвізій неабходна праводзіць з іх удакладненнем (асабліва па непадатковых саслоўях). Для гэтага можна выкарыстаць матэрыялы царкоўнага ўліку насельніцтва. Найперш неабходна адзначыць бягучыя запісы духавенства ў метрычных кнігах і штогадовых кліравых ведамасцях.
ЛIТАРАТУРА
1. Анiшчанка Я.К. Камеральнае апiсанне – крынiца па сацыяльна-эканамiчнай гiсто-рыi Усходняй Беларусi (1772 – 1774) // Весцi АН БССР. Серыя грамад. навук. 2008. № 3.
2. Улащик Н. Н. Введение обязательных инвентарей в Белоруссии и Литве // Ежегодник по аграрной истории Восточной Европы. Таллин, 2001.