Па лінгвістычнай форме назва «беларусец» не выходзіла за межы аналагічных па паходжанню назваў таго часу. Суфікс –ец- ужываўся ў многіх вызначэннях усходніх славян (магілевец, быхавец, нежынец, валынец і г. д.) [10]. З'явіўшыся яшчэ ў XVI ст. у якасці назвы з боку суседзяў, паняцце «беларусы» было пісьмова зафіксавана ў Маскоўскім разрадным загадзе ў XVII ст. ужо як саманазва жыхароў усходніх зямель Беларусі. «Родам ліцвін, беларусец», «ліцвін-беларусец», «беларусец», «родам беларусец» і г. д. — так называлі сябе ў Маскве беларускія сяляне, рамеснікі, купцы, так іх называлі маскоўскія дзякі і так называлі адзін аднаго самі беларусы (назва “беларусец»” адлюстравалася і ў антрапаніміі, напрыклад Афанас Іванавіч Беларусовіч).
У пачатку XVII ст. назва «беларусцы» была яшчэ не зусім свабоднай ад тапанімічнай прывязанасці, што выражалася ў абавязковай сувязі назвы «беларусцы» з тапонімам «Белая Русь», які стабільна бытаваў ва Усходняй Беларусі, на Смаленшчыне і Пскоўшчыне, а ў некаторых выпадках адносіўся да насельніцтва сучасных украінскіх зямель. Напрыклад, у роспытах сястра ліцвіна Рамана Савіна Дар'я паведамляла, што «родина де ее в Белой Руси, в Хвастове; отец и мать были белорусцы...», а на споведзі ў Калузе яна сказала, што «родом белоруска». Не выключана, што прычынай для назвы Дар'і і яе родзічаў «ліцвінамі» і «беларусцамі» паслужыла ўяўленне іх аб размяшчэнні тапоніма «Белая Русь» на Валыні, дзе знаходзіўся іх родны Хвастоў. Тое ж самае можна скаэаць і пра Чарнігаўшчыну, насельніцтва якой называла сябе часам “беларусцамі”.
У Маскоўскай дзяржаве ў XVII ст. «Белай Руссю» называлі Смаленшчыну, Віцебшчыну і Магілёўшчыну. Таму калі ў выніку руска-польскай вайны да Маскоўскай дзяржавы адышлі некаторыя землі Усходняй БеларусІ, Смален- шчыны і Пскоўшчыны, да тытула Аляксея Міхайлавіча—«царя Великия и Малыя России» дабаўляецца тытул «Белыя Расіі самадзержац». У данясенні I. Галавіна маскоўскаму цару аб прыбыцці з Літвы пяцідзесяці старыц Ладзінскага Пакроўскага манастыра Прылукскага павета з ігуменняй і духоўным бацькам гэтыя бежанцы ўсюды названы беларускімі.
У краінах Заходняй Еўропы пад «Белай Руссю» разумелі розныя па велічыні тэрыторыі, аднак пры абавязковым уключэнні ў яе склад Падзвіння і Верхняга Падняпроўя. Г. Тэктанзэр у пачатку XVII ст. адзначаў, што граніца паміж Маскоўскай дзяржавай і Белай Руссю, «якая належыць палякам», праходзіць каля г. Оршы. Пасол Свяшчэннай Рымскай імперыі Д. Мойерберг, апісваючы ў 1663 г. землі, якія называліся Расіяй, адзначае іх раздзяленне на Вялікую, Малую і Белую Русь. Да апошняй ён адносіць тэрыторыю паміж Прыпяццю, Дняпром і Дзвіной з гарадамі Мінскам, Ноўга-радам, Мсціславам, Смаленскам, Віцебскам, Полацкам і іх акругамі". Курляндзец Я. Рэйтэнфельс у «Сказании... о Московии» 1680 г. адэначаў параўнальную велічыню тэрыторыі Белай Русі і пісаў, што частка яе належыць Польшчы.
У сваю чаргу для насельніцтва Рэчы Паспалітай Белая Русь была канкрэтнай тэрытарыяльнай адзінкай, граніцы якой добра ўяўляліся. Так, у актах аб копных судах Пінскага павета паведамляецца, што пан Тэадор Малеўскі выехаў са сваёй вёскі ў «Беларускі край» і праз некаторы час вярнуўся з «Белай Русі». У большасці выпадкаў жыхары Рэчы Паспалітай вызначалі Белую Русь у абласцях Падзвіння і Падняпроўя. Напрыклад, у XVII ст. Г. Каршнскі ў сваім «Лексіконе» адзначаў, што «Русь заключае ў сабе акрамя Русі Маскоўскай Літоўскую Русь, якая дзеліцца на Белую і Чорную Русь. Белая Русь мае ваяводствы Мсціслаўскае, Полацкае, Віцебскае і Смаленскае, Чорная Русь — Навагрудскае, Мінскае...» У падручніку па гісторыі і геаграфіі Польшчы геаграфічная лакалізацыя Белай Русі некалькі іншая, аднак і там да яе адносяцца землі Падняпроўя і Падзвіння, якія уваходзяць у Віцебскае і Мсціслаўскае ваяводствы[11].
4. Распаўсюджванне этнікону «беларусцы» і назвы
«Белая Русь»
Знешняй формай праяўлення самасвядомасці з'яўляецца назва народа - этнонім. У XIII - XVI стст. у дачыненні да насельніцтва Беларусі ўжываліся розныя этнонімы. Да XVII ст. абагульняючай для праваслаўнага насельніцтва Беларусі, Украіны, Масковіі і часткова Літвы, Польшчы, латгаліі з яўлялася назва "Русь", "рускія", "русіны". Хаця ў іх грамадскай свядомасці захоувалася ўяўленне аб асаблівай блізкасці ўсходнеславянскіх народаў, якое замацоўвала праваслаўная царква, насельніцтва Русі Літоўскай і Русі Маскоўскай лічыла менавіта сябе "сапраўднай" Руссю, а сваіх суседзяў назьюала "маскавітамі", "маскалямі" ці, адпаведна, "літвой". Беларускія "русіны" ўжо ў XV - XVI стст. адрознівалі сябе ад "маскавітаў" суседняй дзяржавы, называючы іх мову "маскоўскай", а сваю - "рускай". Этнонім "рускія людзі" меў больш стабільную распаўсюджанасць сярод жыхароў усходняй Беларусі і Смаленшчыны. У канцы XVI - XVII ст. ён трансфармаваўся ў назву "беларусцы".
Спроба вызначыць прыблізны арэал распаўсюджання назвы «беларусец» па розных дакументах XVII ст. паказала, што гэты этнонім ужываўся ў паўночнай, цэнтральнай і ўсходняй Беларусі (у сучасным разуменні гэтага слова), з гарадамі Полацкам, Віцебскам, Оршай, Магілёвам, Быхавам, Копыссю, Крычавам, Друцкам, Барысавам, Слуцкам, Талачыном, Лукомлем, Мсціславам, Бабруйскам. Разам з тым нярэдка жыхары Рэчы Паспалітай, падобна іншаземцам, пад «Белай Руссю» разумелі некаторыя ўкраінскія землі. Так, у чалабітнай рускаму цару сотнікаў Войска Запарожскага Беларускіх палкоў, «обретающимся в Белой России», сярод гарадоў, якія знаходзіліся на гэтай тэрыторыі, назва Гародня. У канцы XVII ст. польскі пісьменнік Гарткнох падзяляў усю Русь у Рэчы Паспалітай на Чырвоную і Белую. Да Белай Русі ён адносіў Чарнігай, Кіеў, Ноўгарад-Літоўскі (Навагрудак), Смаленскае ваяводства [12].
Аднак трэба адзначыць, што выхадцы з паўночнаўкраінскіх зямель у роспытах і іншых дакументах другой палавіны XVII ст. ужо вельмі рэдка называюць сябе «беларусцамі», прычым да іх гэта назва прымеркавана хутчэй тэрытарыяльна, чым этнічна. Насельніцтва ўсходніх абласцей Украіны, і перш за ўсё казакі («чаркасы»), вызначалі сваю маларускую тэрыторыю паняццямі «Украіна», «Рускае ваяводства», «Руская Украіна». Паступова напаўненне этнічным зместам назвы «Белая Русь» замацава-ла гэта вызначэнне за тэрыторыяй з беларускім насельніцтвам, што ўказвае на працэс этнанімізацыі назвы «беларусец». Сведчаннем пераўтварэння гэтай назвы ў этнононім беларусаў служыць саманазва «беларусец» у роспытах у Маскоўскім пасольстве ўдзельніка паўстання Сцяпана Разіна, ураджэнца Гродна АсташкІ Троіцкага. У гэтым выпадку «беларусцам» называе сябе выхадзец з заходніх абласцей этнічнай тэрыторыі беларускага народа, якія ў XVII ст. яшчэ не называліся Белай Руссю. Знамянальна, што Троіцкі каля 17 гадоў знаходзіўся ў Расіі ў іншаэтнічным акружэнні, аднак ён не страціў сваёй самасвядомасці. Не выключана, што такое ж устойлівае існаванне этнанімічнай формы самасвядомасці было ўласціва беларусам, якія жылі за межамі тэрыторыі Белай Русі і упаміналіся ў дакументах як «беларусцы». Напрыклад, ураджэнец Раслава Пётр Смірноў у роспытах паказаў, што яго завезлі ў Польшчу, дзе ён жыў у Відаве ў беларусца. Доўгае захоўванне саманазвы ва ўмовах значнай аддаленасці ад месца першапачатковага пражывання, на думку сучасных этнографаў, з’яўляецца важнейшым сведчаннем мацнеючай этнічнай самасвядомасці
Самастойнасць этнікону «беларусцы» ў Рэчы Паспалітай XVII— XVIII стст. сведчыла таксама аб этнічным змесце гэтай назвы, калі яна ўжывалася ў афіцыйных і прыватных дакументах у кантэксце з этнадыферэнцыруючымі назвамі «ляхі», «чаркасы», «літва». Так, расказваючы аб сейме 1631 г., рэестравы казак П. Худы гаворыць аб тым, што каралевіча Уладзіслава патрабавалі на каралеўства запарожскія чаркасы і беларусцы.
Умацаванне этнічнага сэнсу паняцця «беларусцы» пачало абумоўліваць яго асобнае ўжыванне часам ужо без палітоніма «ліцвіны», што адлюстроўвала рост іменна этнічнай самасвядомасці беларусаў. Гэты працэс адпавядаў раздзельнаму прымяненню вызначэнняў «Белая Русь» і «Літва».У дакуменце 1661 г. смаленскі ваявода дакладна дыферэнцыруе паняцце «Вялікае княства Літоўскае», «княства Жмудскае» і «Белая Русь». Пад апошнім ён мае на ўвазе ўсходнія землі сучаснай Беларусі і тыя часткі Смаленшчыны і Пскоўшчыны, якія адышлі да Маскоўскай дзяржавы. У той жа час у Рэчы Паспалітай Белая Русь заўсёды разумелася як частка Вялікага княства Літоўскага. Напрыклад, ва ўніверсале 1700 г. караля Аўгуста II гаворыцца аб абывацелях «стану шляхецкай Белай Русі ў Вялікім княстве Літоўскім». Палітычнае саперніцтва каралёў Рэчы Паспалітай і рускіх цароў за тытул уладароў Белай Русі стварала некаторыя адрозненні паняццяў «беларусец» у пагранічных абласцях, якія адносіліся да дзвюх суседніх дзяржаў. Таму беларусаў Рэчы Паспалітай называлі часта «ліцвіны беларусцы», а беларусаў, якія пражывалі на землях Рускай дзяржавы, называлі проста «беларусцамі» або «рускімі» (калі яны былі праваслаўнага веравызнання).
Паняцце «ліцвіны» ў састаўных формах тыпу «ліцвіны беларусцы» або ў аўтаномнай форме «ліцвіны», «літоўцы», «літва» ў XVII—XVIII стст. мела розную семантыку. Як і раней, у адных выпадках гэта назва выступала ў якасці палітоніма, у другіх — як экзаэтнонім для літоўцаў і беларусаў з боку палякаў, рускіх і ўкраінцаў. Акрамя таго, яна заставалася ўласным этнанімічным вызначэннем некаторых груп заходніх абласцей Беларусі і ўсходніх тэрыторый Літвы.