Вышываннем здаўна займаліся жанчыны, якія з пакалення ў пакаленне перадавалі ўзоры арнаменту, тэхніку вышывання.
Вышыўка, перадаючы характэрныя прыкметы мясцовасці, адрозніваецца адна ад другой арнаментам, тэхнікай выканання і гамай колераў.
У глыбокай старажытнасці асноўныя матывы вышыўкі адлюстроўвалі элементы сімволікі розных старажытных культаў. На працягу шматлікіх стагоддзяў непасрэдны пэўны сэнс знакаў на гафце губляўся, але традыцыі іх выкарыстання не зніклі. Па матывах арнаменты дзеляцца на тры групы: геаметрычныя (абстрактныя), раслінныя, зааморфныя (жывёлы).
Геаметрычныя (абстрактныя) арнаменты ўласцівыя ўсёй славянскай міфалогіі. Яны вельмі простыя: кружочкі, трохвугольнікі , ромбы, зігзагі, лініі, крыжы. Гэтыя вобразы могуць складать адзіную кампазіцію, напрыклад, могуць спалучацца ў ей ромбы, зігзагі, лініі і г.д. (малюнак 1.1.2.1). Цяжка судзіць, якое ўтрыманне ўкладвалася ў гэтыя знакі раней. Сёння на іх аснове ў народным арнаменце шырока выкарыстоўваюцца такія матывы, як «барановыя рогі», «кучары» і інш.
У аснове расліннага арнаменту ляжыць імкненне прынесці ў вышыўку прыгажосць прыроды.
Ва ўкраінскай вышыўцы часта выкарыстоўваюцца такія матывы, як вінаград (малюнак 1.1.2.2), хмель ( малюнак 1.1.2.3 ), дуб (малюнак 1.1.2.4), і інш. Некаторыя з іх нясуць на сабе адлюстраванне старажытных сімвалічных паданняў народа.
У вышыўцы жывёльных арнаментаў адлюстроўваюцца: конь, заяц, рыба, жабы; з птушак – певень (малюнак 1.1.2.5), сава, голуб (малюнак 1.1.2.6), зязюля (малюнак 1.1.2.7); з казурак - муха, матыль, павук, лятучыя жукі. У шматлікіх выпадках гэтыяарнаменты з'яўляюцца своеасаблівымі, уласцівымі дадзенайвышывальшчыцы, малюнкамі, у якіх адлюстроўваецца яе індывідуальнае бачанне ўзору. У падобных арнаментах выступаюць у разнастайных, часта мудрагелістых спляценнях (аднак з захаваннем традыцыйных патрабаванняў да кампазіцыі) заячыя і ваўчыныя зубы, валовае вока, луска карпа і г.д.
Вырашальны ўплыў на характар арнаментальных матываў маюць разнастайныя швы, так званыя «тэхнікі», якіх на Украіне вядома каля ста.
Кашулі на Палтаўшчыневышываюцца белымі ніткамі, вельмі рэдка чырвонымі або шэрымі ( малюнак 1.1.2.10). Манішка белых кашуль у старых узорах упрыгожваліся белым узорам. Узор абводзіўся чорнымі або каляровымі палосамі.
Тэхніка вышывання – «шво наперад іголкай», «крыжык», «шво ззаду іголкі» [2, с.45].
Для тэхнікі вышывання Харкаўскай вобласці уласцівы своеасаблівыя арнаменты, ствараныя паўкрыжам або крыжыкам.
Своеасаблівым арнаментам здаўна славілася Валынь. Узоры геаметрычныя, выразныя і простыя па кампазіцыі. Выразнасць рытму ўзмацняецца семантыкай колераў вышыўкі, выкананай чырвонай ніткай на бела-шэрым палатне. Арнамент паўночнай Валыні дзівяць сваёй вытанчанай прастатой. У паўднёвых раёнах вобласці пераважаюць раслінныя матывы.
Для Чарнігаўскай вобласці характэрныя белая вышыўка. Геаметрычны або раслінны арнамент вышываецца белымі ніткамі або разам з чырвонымі і чорнымі. Выконваецца вельмі дробнымі шыўкамі.
Вышыўцы Кіеўшчыны ўласцівы раслінна-геаметрычны арнамент са стылізаванымі галінкамі вінаграда (малюнак 1.1.2.11), колерам хмеля, разеткамі, ромбамі, квадратамі. Асноўныя колеры вышыўкі Кіеўшчыны – белы, каралава-чырвоны, чорны.
На поўдні Цярнопальскай вобласці тыповай з'яўляецца вышыўка баваўнянымі ніткамі са згушчанымі шыўкамі: асобныя элементы абводзяцца каляровымі ніткамі, што забяспечвае высокі рэльеф і каляровы эфект. Такі арнамент размяшчаюць уздоўж усяго рукава палосамі ад палічкі да боку рукава.
У народным арнаменце Львоўскай вобласці выкарыстоўваюцца разнастайныя тыпы ўзораў.
У паўднёвых раёнах арнамент геаметрычны, белы фон не запаўняецца, што надае ўзорам празрыстасць і лёгкасць.
На Буковіне акрамя раслінных і геаметрычных матываў выкарыстоўваюцца зооморфные, вышытыяроўняддзю (белай), дробным крыжыкам, кручаным швом
Гуцульскі арнамент характарызуюцца разнастайнасцю геаметрычных і раслінных узораў, мноствам кампазіцый, багаццем спалучэнняў колераў, галоўнай выявай чырвонага з жоўтым і зялёным, прычым дамінуе чырвоны колер. Два або тры адзення жоўтага колеру растлумачваюць арнамент і надаюць яму залацісты водбліск (малюнак 1.1.2.12).
Для вышыўкі Закарпацця характэрным з'яўляецца матыў зігзаг у розных тэхніках выканання. Каляровая гама вышыўкі даволі шырокая: чырвоны спалучаецца з чорным (пры гэтым вылучаецца адзін колер – чорны або чырвоны), ужываюцца як белыя, так і шматколерныя арнаменты (малюнак 1.1.2.13) [ 2, с.67].
Такім чынам, тэхніка вышывання ўкраінскага народа вельмі разнастайная, як і арнаментальныя матывы ў розных абласцях Украіны і асобных сёлах. Вышыўка выконвалася белым па беламу, ў асноўным прымянялася для ўпрыхожвання адзення,прадметаў быта.
1.1.3Першыя даследаванні матэрыяльнай культуры Беларусі
Нацыянальна - культурнае адраджэнне на Беларусі паспрыяла узмацненню цікавасці да гісторыі, культуры, астацтва. Кожнаму хочацца ведаць, чым вызначаюцца мастацкія дасягненні нашай рэспублікі, на якой аснове развіваецца сучаснае прафесійнае мастацтва. Матэрыял для гэтага дае традыцыйная народная мастацкая культура, якая ў кожнага народа, у тым ліку і ў беларусаў, вылучаецца нацыянальнай адметнасцю і самабытнасцю [15, с.114].
Арнамент – самая распаўсюджаная форма з прасторавых мастацтваў, суправаджае чалавества на ўсіх этапах яго культуры. Ён глыбока укаранёны ў быце, штодзённа сустракаецца ў жыллі, у рэчах, у адзенні.
Арнамент - папулярнейшее з мастацтваў, усім дасціпнае, зразумелае без асаблівых тлумачэнняў. Арнамент зварочаны перш за ўсё да нашай інтуіцыі, да падсвядомага адчування выразнасці рытма, колера і формы [12, с. 235].
Вывучэнне беларускага народнага арнамента мае багатую і працяглую гісторыю, якая пачынаецца з другой паловы ХІХ стагоддзя. Гэта тэма выклікае ўстойлівы інтарэс у даследчыкаў і тлумачыцца гэта тым, што поруч са змяненнямі разнастайных форм матэрыяльнай культуры народа (адзення, рэчаў побыту, звычаяў) арнаментальныя сімвалы захоўваюцца, перажываючы толькі некаторую трансфармацыю, або зусім застаюцца без змяненняў. Арнаментальныя матывы ў дэкаратыўным мастацтве народа сведчаць аб яго продках. Такім чынам, вывучэнне гэтых старажытных сімвалаў дапамагае зразуменню тых гістарычных эпох, аб якіх няма пісьмовых дадзеных і магчыма судзіць толькі па дашэдшым да нас матэрыяльным рэшткам.
Першыя даследчыкі матэрыяльнай культуры беларусаў М. Я. Нікіфароўскі, Е. Р. Раманаў, І. А. Сербаў і іншыя імкнуліся зафіксаваць асаблівасці вышытых узораў і святочнага адзення. Яны лічылі іх адлюстраваннем сваеасаблівасці народнай культуры.
Першы, даваенны этап вывучэння беларускага народнага арнамента прысвечаны набыванню і збору факталагічнага матэрыяла. У пасляваенныя гады айчынная навука імкнулася да больш глыбокай сістэматызацыі і ўсведамленню яго. Да сучаснага моманту нам дакладна вядомы асноўны круг матываў і асаблівасцей іх існавання, якія выкарыстоўваюцца ў беларускім народным арнаменце, некаторыя аспекты гістарычнага развіцця характэрных для разнастайных тэхнік вышыўкі і ткацтва. Даследаваны асноўныя спосабы размяшчэння арнаментальных комплексаў на рэчах.
Арнамент з'яўляецца прамым і наглядным увасабленнем сутнасці любога мастацкага стыля. Пералічаныя дасягненні нашай навукі ў гэтай вобласці ўяўляюць несумненную і значную каштоўнасць, як гістарычныя і этнаграфічныя крыніцы, але яны не могуць растлумачыць, чаму састаўленыя разам апісаныя матывы ў вядомых традыцыйных кампазіцыйных схемах аказваюць такое грунтоўнае эстэтычнае ўздзеянне, а рэчы, якія ўпрыгожаны імі, з'яўляюцца несумненнымі высокамастацкімі творамі [16, с.56].
Для вышыўкі Беларусі характэрныя сакавітыя арнаменты «чырвоным па белым», мярэжкі, вырэзванне, шво па зборках і інш.
Арнамент мае геаметрычныя, раслінна – геаметрычныя, зааморфныя і шэраг іншых матываў.
У канцы 19 – пачатку 20 стагоддзя і ў папярэдні час, вышыўкай на Беларусі аздаблялі адзенне і асобныя прадметы жыллевага ўбрання.
Сярод арнаментаваных вышыўкай прадметаў жаночага адзення галоўнае месца займае кашуля з палікамі, для абазначэння якой ужываліся два тэрміны: сарочка і кашуля [ 11 ,с.120].
Традыцыйны беларускі фартух у залежнасці ад шырыні палатна і мясцовых асаблівасцей шыўся з аднаго, часцей двух, а ў асобных выпадках с паловай і трох палотнішчаў. Дэкарыраваўся ен звычайна адным або некалькімі папярочнымі бардзюрамі на падоле. Колькасць арнаментальных палос, іх шырыня, кампазіцыйнае размяшчэнне, наяўнасць ці адсутнасць дэкору на завязках, у месцах злучэння вар’іруецца па рэгіонах.
Вышыўка – адзін з асноўных тэхнічных прыемаў для арнаментацыі ручніковых галаўных убораў. У жаночым адзенні арнамент выкарыстоўваўся на безрукаўках, хустках.
Арнаментальная вышыўка выкарыстоўвалася і для упрыгожвання мужчынскай кашулі [9 ,с.235].
Беларуская народная вышыўка развівалася,захоўваючы вернасць як старажытнаславянскім арнаментальным традыцыям, так эстэтычным ідэалам, якія сфарміраваліся у сістэме беларусскага этнасу.
У мінулым стагоддзі вышыванне было адным са звычайных заняткаў беларускай жанчыны. Выканаўцамі вышыўкі былі у асноўным незамужнія дзяўчаты, якія павінны былі загадзя прыгатаваць сабе пасаг.
Вышыўка – выяўленчы фальклор – паўстае перад намі як своеасаблівая скарбніца глыбокіх старажытных і пакуль что недастаткова вывучаных традыцый беларускага этнасу [ 9, с.232].